Çocuk kişilik özelliklerinin bir kısmını anneden, bir kısmını babadan alır. Kişilik % 30-40 oranında genlerden gelir; % 60-70 oranında da model alarak öğrenme biçimde gelişir.
Bilindiği gibi erkek çocuklar için baba, kız çocuklar için anne önemli bir rol modelidir. Çocuğun rol modelinin kaybı cinsel kimlik açısından önemlidir. Baba modelini kaybeden çocuk, anneyi rol modeli kabul eder ve cinsel kimliğini oturtmakta zorluk çeker. Rol modelini kaybeden çocuk, onun yerine koyacağı birine; erkekse dayı ya da amca, kızsa teyze ya da hala gibi model olabilecek bir yakının varlığına ihtiyaç duyar. Böyle durumlarda mutlaka baba olsun diye evlenen anneler oluyor. Böyle bir evliliğin ne getirip ne götüreceği konusunda iyi bir analiz yapmak gerekir. Yeterince üzerinde düşünmeden evlenme kararı almak doğru değildir. Onun yerine çocuğun cinsel kimlik gelişiminin önemli olduğunu bilip bu konuda bilinçli davranmak ve mümkün olduğunca yakınlardan destek almak daha doğrudur.
Çocukluk dönemlerinde anne babanın kaybından ötürü sevgi yoksunluğu ile değer verilmeden büyümüş bazı insanlar baba olduklarında şöyle bir davranış geliştiriyorlar: “Ben ölürsem çocuğum ayakta kalabilsin” diye çocuklarına katı ve ilgisiz davranıyorlar ve çocuk babası varken onun sevgi ve ilgisinden mahrum, yetim gibi büyüyor. Bazıları da “Ben çektim, o çekmesin” diyerek ya çocuğa aşırı bir himayecilikle yaklaşıp çocuğun özgüveninin yetersiz gelişmesine sebep oluyorlar ya da aşırı ilgili davranıp çocuğu evin küçük hükümdarı haline getiriyorlar. Burada vurgulamak istediğimiz nokta şu: Çocuğun küçük yaşta anne ya da babasını yitirmesi ve bu dönemi olması gerektiği şekilde atlatamaması kendi çocuklarına yönelik tavrına dahi olumsuz yansıyabiliyor.
Bir çocuğun anne babasını kaybetmesi zordur, hatta böylesine uzun vadeli sonuçlara yol açabilir. Yine de tavsiyemiz her zaman olduğu gibi, sorun odaklı değil çözüm odaklı düşünmek ve her halükarda çözüm yönünde çaba sarf etmektir. İnsanın hayatını en kötü etkileyen kelime “keşke”dir. Başımıza gelen kaçınılmaz olayları kabul etmek, çözüm yönünde atılacak ilk adımdır. “Herkesin bir sınavı var. Benim bunu yaşamam gerekiyormuş ve yaşıyorum. Bundan sonra arkama dönüp bakmayacağım” diyen kişi hem çözüme doğru bir adım atmış olur hem de bu davranışıyla kendisinin her halini gözleyen ve hafızasına kaydeden çocuğuna iyi bir model olur. Hayatımızdaki zor dönemlerin, sıkıntıların kişiliğimizin gelişimi açısından önem taşıdığını unutmamalıyız. Önemli olan bu dönemlerden doğru tecrübeler kazanarak çıkabilmektir.
Okunma : 4422
